တစ်နေ့သ၌ ကျွန်ုပ်မောင်သီဟကလေးသည် မရောက်သည်မှ ကြာလုပြီဖြစ်သော ဘွားပု၏ ဇာတိ မုဒုံခရိုင် စံပြရွာသို့ အလည်တစ်ခေါက် ရောက်ခဲ့ချေသည်။ ရွာထဲသို့ ဝင်လိုက်ကတည်းက ခါတိုင်းနှင့်မတူ တစ်ခုခုတော့ ထူးသည်ကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ ပထမဆုံးဝင်တွေ့သူက ငယ်ငယ်က ခွေလှိမ့်ဘက် ဗလကြီး။ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် လူကလည်း ထွားကြိုင်းလှသည်။

ဗလကြီးဆန်ဆိုင်သို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် သတိပြုမိလိုက်သည်က တင်းတောင်းမကျ ပြည်တောင်းမကသော တောင်းကြီးတွေ။

“ဟေ့ကောင် ဗလကြီး ဒီကိုးလိုးကန့်လန့် တောင်းတွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ။”

“ဟာကွာ ဒါ ဗလကြီးပြည်တောင်းကွ။”

“ဟင် မင့်ပြည်တောင်းတွေက အယ်စတုံကြီးတွေ။”

“အေးလေ ငါ့ဗလနဲ့ ဒါနဲ့မှ အနေတော်ပဲ။ ပြည်တောင်း ပိစိကွေးလေးတွေ အားမရပါဘူးကွာ။”

“ဟာ ဒါတွေနဲ့ ရောင်းတော့ မရှုံးဘူးလား။”

“အို ဈေးကိုလည်း ကြည့်ကြပ်တင်လိုက်တာပေါ့ ပိုတောင်မြတ်သေး။ ရွာထဲမှာဆို ငါ့တောင်းတွေကို လူကြိုက်များလို့ ဆန်မရောင်းဘဲ တောင်းရက်ရောင်းရင်တောင် စီးပွားအတော်ဖြစ်နေပြီ။”

“ဒါဆို တခြားရွာက ဆန်ကုန်သည်တွေနဲ့ ဘယ်လို အရောင်းအဝယ်လုပ်တုံး။”

“ကိုးပြည်နဲ့လေးလုံးဆို သူတို့ တစ်တင်းပဲလေ။ ဒီလိုပဲ တွက်ပြီး ရောင်းဝယ်ရတာပေါ့။”

“ဒါပေမဲ့ ခေတ်အဆက်ဆက် အစိုးရတွေ သတ်မှတ်ထားတဲ့စံ…”

“တော်တော် ဒါတွေလာမပြောနဲ့ ငါအကုန်သိတယ်။ ဒီမှာ ငသီဟ… မင်းဟာ ဘာစံကြီးပဲ ဖြစ်ဖြစ် အန်းယူဇာက အရေးကြီးဆုံးပဲကွ မှတ်ထား။ ယူဇာချွိုက် ယူဇာချွိုက်။”

ဪ… သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ်တော့ ဟုတ်နေတာပဲ။ တွေးလျက် မောင်သီဟသည် ဗလကြီးဆန်ဆိုင်မှ ခွာခဲ့သည်။ အနည်းငယ်လျှောက်သော် ညောင်ညိုပင်အောက်မှ အကြော်သည် ဒေါ်ဘုမ၏ ဆိုင်သို့ ရောက်၏။

ဒေါ်ဘုမ အကျော်စိုင်မဟာ ငပျောကိုကျော် မျင်းခွာကျော်လျှက် ဗူးသီးလဲကျော် ကျက်သွန်ကျော်တမြီ အကျော်ဇုံ ၇ပီ။

ထူးဆန်းသော ဆိုင်းဘုတ်သည် ကျွန်ုပ်အား ကြိုလင့်၏။ ကျွန်ုပ်ကိုမြင်သော် ဒေါ်ဘုမသည် ပြာပြာသလဲပင် ခွေးခြေတစ်လုံး ထိုးပေး၍ ရေနွေးအိုး ချလေ၏။

“အကြော်စုံ တစ်ပွဲ အချဉ်များများဗျာ… ဒါနဲ့ ဘာလို့ စာလုံးပေါင်းတွေ အမှားရေးရသတုံး။ ဘုန်းဘုန်းစွန့်ထားတဲ့ စာလုံးပေါင်း သတ်ပုံကျမ်း ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား။”

ဒေါ်ဘုမသည် ကျွန်ုပ်အား သနားစရာ သတ္တဝါအလား ကြည့်လျက် ခေါင်းယမ်းလေ၏။

“ဒီမှာ မောင်သီဟ ၂၁ ရာစုမှာ စံတွေ စနစ်တွေ မလိုတော့ဘူး။ မော်ဒန်မှာ ကာရန်တွေ သတ်ပုံတွေ အားလုံးကို ချိုးဖျက်လိုက်ပြီ။ အဓိကက စားသုံးသူ အန်းယူဇာ နားလည်ဖို့ပဲ။ ဒီလို စတန့်ထွင်မှ ရွာမြောက်ဘက်ခြမ်းက တစ်ခုလပ်မ အကြော်ဆိုင်ကို ဖိုက်နိုင်မှာပေါ့။ အခုမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ လူစည်နေတာတွေ့တယ်မဟုတ်လား။ ယူဇာချွိုက် ယူဇာချွိုက်။”

ဒေါ်ဘုမသည် ပြောရင်းဆိုရင်း အကြော်စုံပန်းကန်ကို အချဉ်နိုင်းချင်းနှင့် ချပေးလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ဒေါ်ဘုမ၏ ဩဝါဒကို အံ့ဩဘနန်း နားထောင်ရင်း အကြော်စုံကို အကြွေးစားခဲ့လေ၏။ ဒေါ်ဘုမအကြော်ဆိုင်မှထွက်သော် ကျောင်းဆရာလေး ကိုကြိုင်နီနှင့် တိုးလေ၏။

“ဟာ ဆရာလေး မတွေ့တာကြာပေါ့ နေကောင်းလား။”

“ကျုပ်စာမသင်တော့ဘူး ကိုသီဟ။”

“ဗျာ ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

“ကျုပ် ယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေး လုပ်နေတယ်။ အဲ ဘောဒိုင်လည်း နည်းနည်းပါးပါးလုပ်ပါတယ်။”

ယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေး။ မောင်သီဟငယ်ခမျာ မျက်ဝိုင်းများ အလုံးသားဖြစ်သွားတော့သည်။ ကျောင်းဆရာက မျက်မှန်ကိုပင့်လျက် ဆက်ပြောသည်။

“ကျုပ် ရန်ကုန်တစ်ခေါက်သွားတော့ မုခစာအုပ်ဆိုတဲ့ အိမ်သာနက်စာမျက်နှာ တစ်ခုကို ရောက်ခဲ့တယ်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် သူများအတွင်းရေးတွေ လှန်လှောရင်းနဲ့ ယူဇာချွိုက်ဆိုတာကို ကျုပ်သဘောကျလာတာပဲ။ လူတစ်ချို့က လူနားမလည်တဲ့ ဂြိုဟ်သားစာတွေနဲ့ ရေးကြတယ်ဗျ။ ကျုပ်မေးကြည့်တော့ အန်းယူဇာတွေရဲ့ ယူဇာချွိုက်ကို နားမလည်တဲ့ သဘောက်မသား လူရမ်းကားတွေဆိုပဲ။”

မောင်သီဟလည်း ဉာဏ်မမီနိုင်။ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ရင်သပ်ရှုမော နားထောင်ရ၏။

“ကျုပ် အဲဒါကို အရမ်းသဘောကျတယ်။ ယူဇာချွိုက်ဆိုတာ ဒီမိုကလေဇီပဲ။ အခုကျုပ် ဖိနပ်ကျွဲတစ်ဘက်နွားတစ်ဘက်စီးတယ်။ ကျုပ်မိန်းမ အတွင်းခံတွေ ယူဝတ်တယ်။ စည်းတွေ စံတွေ စနစ်တွေဆိုတာ လူတွေကို ဘောင်ခတ်ထားတာပဲ။ အခုဆို ရွာကလူတွေလည်း ကျုပ်ဟောပြောထားလို့ ယူဇာချွိုက်မှ ယူဇာချွိုက် ဖြစ်နေပြီလေ။ တခြားရွာတွေနဲ့ မတူတာကို ဒီရွာရဲ့ရွေးချယ်မှု ယူဇာချွိုက်ပေါ့။ သူကြီးတောင်မှ သူ့ပေတံအကျိုးလေး ရှစ်လက်မခွဲပဲ ရှိတာကို တစ်ပေသတ်မှတ်မလို့ လုပ်နေတယ်လေ။ ကျုပ်လည်း ပြောလိုက်တယ်လေ လုပ်သာလုပ် ဒီရွာက အများသဘူတောရင် ယူဇာချွိုက်ပဲ လို့။ သူများတွေလည်း ပေတံဘာတံ ကောင်းကောင်းရှိတာမှ မဟုတ်တာ။ လုပ်ပေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမယ်လေ။ အခုဆို သူကြီးက သူ့ပေတံနဲ့တိုင်းပြီးတော့ သစ်ဖြတ်စ အပိုင်းလေးတွေ လုပ်ပေးလိုက်တာ အားလုံးသဘောကျလို့။”

ဒီမိုကလေဇီ ဘောင်ခတ်… စကားလုံးများက မြင့်ပါဘိတောင်း။ ကျွန်ုပ်လည်း အံအားတသင့်နှင့် နုတ်ဘုတ်ငယ်ကို ထုတ်ကာ မှတ်သားသမှုပြုရ၏။

“ရွာဦးကျောင်းက ဘုန်းဘုန်းကတော့ ခေါင်းမာတယ်ဗျ ဘယ်လိုမှ ပြောမရဘူး။ ပိဋကတ်သုံးပုံ သင်္ဂါယနာမူက ကြီးလွန်းတယ်။ အခက်ဆုံး နှစ်ပုံခွဲလောက် လွှင့်ပစ်လိုက်ရင် သာမန်လူ လေ့လာလို့ရအောင် ကျုံ့သွားရင် လူတွေသဘောကျကြမှာပဲလို့၊ လူကြိုက်များလာရင် ဘုန်းဘုန်းမူက ယူဇာချွိုက်ဖြစ်လာမှာပဲလို့ ပြောမိတာဗျာ…”

ပြောရင်းဆိုရင်း ကျောင်းဆရာသည် ကျွန်ုပ်ပခုံးကို ကျော်ကြည့်ကာ ဖိနပ်နှစ်ဘက်ကို ခါးကြားကောက်ထိုးလျက် သုတ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားလေ၏။ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သော် ကျောင်းဆရာအား လိုက်ရှာနေသော ဘုန်းဘုန်းကို ကြိမ်လုံးကိုင်လျက် တွေ့လိုက်ရလေသတည်း။

Tags: Myanmar, satire, Unicode

@=={======>
ညနေဘက် ခြေခင်းလက်ခင်းသာပြီဆိုလျှင် အင်းလျားကန်ဘက် လမ်းလျှောက်ထွက်တတ်သည်မှာ သီဟ၏ အကျင့်ဖြစ်လေသည်။ ယခုလည်း ပြည်လမ်းဘေး ပလက်ဖောင်းမှတဆင့် အင်းလျားဘက်သို့ လျှောက်လာစဉ် ရှစ်မိုင်ဘက်မှ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့်မောင်းလာသော မြန်မလာဂျစ်ကားတစ်စီးကို မြင်လိုက်ရသည်။

‘ကျွိ…..’

ဂျစ်ကားက သီဟနံဘေးတွင် ထိုးရပ်လိုက်ပြီး ကားနောက်ပိုင်းမှ လူထွားကြီးတစ်ဦးထွက်လာကာ သီဟအား ဖမ်းချုပ်၍ ကားထဲသို့ပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။ သီဟတစ်ယောက် မင်သက်မိနေစဉ်တွင်ပင် ကားက ဆောင့်ထွက်သွားသည်။

‘အောင်မလေး… တော်ပါသေးရဲ့ ကိုသီဟရယ်… မနည်းမနည်း ရှာယူရတယ်။’

ကားပေါ်မှ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ပုံစံ မျက်မှန်နှင့် လူက သီဟအား ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည်။ သီဟမှာ သူတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသော ထိုလူကို ကြောင်တက်တက်နှင့် ကြည့်နေလေသည်။

‘နေပါအုံးဗျ… ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ… ဘာလို့ကျနော့်ကို ပြန်ပေးဆွဲလာရတာလဲ။’

‘အာ… ပြန်ပေးဆွဲတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျ… အကူအညီတောင်းမလို့ စိတ်လောသွားလို့ပါ…’

လူမိုက်ရုပ်နှင့် လူထွားကြီးက ပျာပျာသလဲ ဝင်ရှင်းသည်။ ၎င်းနောက် လူဆိုးခေါင်းဆောင်ရုပ်နှင့်လူကို လက်ညှိုးထိုး၍ စကားဆက်သည်။

‘သူကတော့ ပုလင်းနက်ရဲ့အက်မင်ကြီးပါ။ ကျွန်တော်က ပုလင်းနက်က တက်ကနေရှင် ဘေဘီပြောင်ပါ။’

သြော် မှတ်မိပြီ… အရင်တစ်ခါက ပန်းကန်နက်ကြီး အဘန်းခံရတုန်းက အစည်းအဝေးမှာ ဆုံဖူးတယ်ထင်တယ်။

‘ဝုတ်တယ် ဝုတ်တယ်…’

အက်မင်ကြီးက သူ့ကိုမှတ်မိသွားသဖြင့် ဝမ်းသာအားရ အာလုပ်သံကြီးဖြင့် သွားကိုဖြဲလျက် ဝင်ပြောသည်။

‘ဒီလိုဗျ… ဆယ်လပိုင်း ကိုးရက်နေ့ညနေပိုင်းကစပြီး ပုလင်းနက်ဆာဗာက ဒေတာတွေ အကုန်ပျောက်ကုန်ပြီ။ အဲဒါဘယ်သူလုပ်သွားမှန်းလဲမသိ… ဒေတာတွေကို ဘယ်လိုပြန်ဆယ်ရမှန်းလည်းမသိနဲ့ ဒုက္ခတွေ့နေလို့ ကယ်ပါအုံးဗျာ…။’

ဘေဘီပြောင်ကလည်း ရောယောင်ခေါင်းညိတ်ကာ ဝုတ်တယ် ဟုမျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ဝင်ပြောလေသည်။
@=={======>

မြန်မလာဂျစ်သည် လူလစ်ခိုက် ဂငယ်ကွေ့ကွေ့ကာ မြန်မာတယ်လီပို့ဝင်းရှိရာသို့ မောင်းလာလေသည်။

‘ဒါနဲ့ ခင်ဗျားတို့မှာ ဒေတာတွေကို မှန်မှန် ဘက်ကပ် မလုပ်ဘူးလားဗျ…’

‘ပြောလဲ ခံရတော့မှာပဲ ကိုသီဟရယ်… စက်ထဲမှာက နေရာမလွတ်တာရယ်… ဘက်ကပ်လုပ်ရမှာ ပျင်းတာရယ်ကြောင့် မလုပ်ဖြစ်တာပါ။’

‘စက်ထဲမှာ ဘာလို့နေရာ မလွတ်ရတာလဲ…’

သီဟက အံ့သြသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဟတ်ဒစ်တစ်လုံး ဈေးဘယ်လောက်မှ မရှိသောအချိန်တွင် နေရာမလွတ်ဟုဆိုသဖြင့် ထူးဆန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ အက်မင်က မျက်မှန်ကိုပင့်လိုက်ပြီး လည်ချောင်းရှင်းလိုက်သည်။

‘အဟမ်း ဒါက ဒီလိုရှိပါတယ် ဟိုဟာက ဟိုလိုရှိပါတယ်။’

‘ဟာ…. သူ့ရုံးကစက်ထဲမှာ လေးဖြူသီချင်းတွေရယ် ဗီစီဒီ ဒီဗီဒီတွေရယ်ကို ကူးထည့်ထားတာလေ။ ဟိုအခွေတွေကိုလည်း စီးရီးလိုက်ကူးထည့်ထားသေးတယ်။ ရှိသမျှ အိုင်ဒီအီးနဲ့ ဆာတာဒစ်တွေကို ပြည့်နေတာပဲ။ လောက်တောင်မလောက်ဘူး။’

ဘေဘီပြောင်က ဝင်ပြောလိုက်သည်။ အက်မင်က အလိုက်မသိရန်ကော ဟူသည့်အကြည့်နှင့် မျက်စောင်းထိုးသည်။

‘ဘာခွေတွေလဲဗျ…’

‘သြော် ကိုရီးယားကားတွေပါ…’

အက်မင်က ပျာပျာသလဲ မလုံမလဲနှင့် ဖြေရှင်းချက်ပေးသည်။ ဘေဘီပြောင်က မပြောတော့ဘူး ဆိုတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ မျက်နှာကို ဟိုဘက်လှည့်ထားသည်။ ထိုစဉ် ကားက တယ်လီပို့ဝင်းဝသို့ ရောက်လာသည်။ မျက်နှာတင်းတင်းနှင့် အစ်ကိုကြီးက မှတ်ပုံတင်စစ်ပြီးနောက် ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

@=={======>

အထဲတွင် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ ကျောက်ကျောရေပက် မျက်နှာနှင့် အသက်သုံးဆယ်ခန့် လူတစ်ယောက် ဟိုဘက်ဒီဘက်လျှောက်နေရာမှ ဝမ်းသာအားရ ပြေးကြိုသည်။

‘ဟာ အက်မင်ကြီးလာပြီ…. ဘယ်လိုလဲဗျ… ကျွန်တော်အခြေအနေတွေသိချင်လို့ ဒီမှာမနက်တည်းက စောင့်နေတာ…’

‘ဟုတ်တယ်… ကျွန်တော်လည်း လာမလို့ပဲ… အင်တာနက်မှုခင်းဆိုင်ရာ အလွတ်စုံထောက် ကိုသီဟကို လိုက်ရှာနေရတာနဲ့ ကြာသွားတယ်။’

‘သူကဘယ်သူလဲဗျ….’

သီဟက ဘေဘီပြောင်ကို တိုးတိုးလှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဘေဘီပြောင်က ခါးကြားမှ ကာတွန်းစာအုပ်ကို ဆွဲထုတ်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။

‘ကိုမဟာ…တဲ့…. ပုလင်းနက်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော လူသန်ကြီးအဖွဲ့ဝင်ပေါ့။’

(မှတ်ချက် Strong Member ကို ဘာသာပြန်ထားခြင်းဖြစ်သည်။)

‘ဟင် လူသန်ကြီးသာဆိုတယ် ပိန်ချိချိနဲ့….’

ထိုစဉ် ကိုမဟာက အနားရောက်လာပြီး အတင်းလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။

‘တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ကိုသီဟ… ကျွန်တော် မဟာပါ… နောက်တွေ့လည်း လက်ဖက်ရည်တိုက်နော်…’

‘ကျွန်တော်က ကော်ဖီပဲသောက်တာ…’

‘ရတယ် ရတယ်… ဘာဖြစ်ဖြစ်… အလကားသောက်ရ ပြီးရော…’

ထိုစဉ် ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတစ်ယောက် လျှောက်လာသဖြင့် အက်မင်ကြီးက လှမ်းမေးလိုက်သည်။

‘နံရံနားက ပုလင်းနက်ဆာဗာ ဘယ်ရောက်သွားလဲခင်ဗျ…’

‘ဟိုထောင့်နားက တံမျက်စည်းတွေ ထောင်ထားတဲ့ဘေးမှာ…’

သီဟက ပုလင်းနက်ဆာဗာဆိုတာ မီးတွေတဖြတ်ဖြတ်လင်းနေတဲ့ လေးထောင့်သေတ္တာ အကြီးကြီးဟု ထင်ထားသည်။ အခုတော့ ချောင်ထဲမှာ ပင့်ကူအိမ်တွေနဲ့ ပုံးဖြူလေးက ငုတ်တုတ်။ ပုံးဖြူလို့သာဆိုရသည်၊ ချေးအလိမ်းလိမ်းကပ်နေသဖြင့် ဝါပုပ်ပုပ်ဖြစ်နေသည်။ အပေါ်မှာလည်း ထမင်းချိုင့်တွေ တင်ထားသည်။

‘အရင်ကရော ဆာဗာဒေါင်းတာတို့ ပျက်တာတို့ ဖြစ်ဖူးလား။’

“ကွန်နက်ရှင်ကြောင့် ဒေါင်းတာကတော့ ခဏခဏဖြစ်ဖူးတယ်ဗျ။ တစ်ခါကတော့ ဝါယာကြိုးတွေကို ကြွက်ကိုက်သွားတာရယ်၊ ဆာဗာပေါ်မှာ ဒီကဝန်ထမ်းတွေ ထမင်းတင်စားရင်း ဟင်းရည်ဖိတ်ကျလို့ ရှော့ဖြစ်သွားတာရယ်ကြောင့် ပျက်ဖူးတာတွေတော့ ရှိပါတယ်။”

‘အန်…’

သီဟရော ကိုမဟာပါ ပြူးသွားကြသည်(မျက်လုံး)။ ပုလင်းနက်ကို ဒီလောက်အဖြစ်ဆိုးမယ်လို့ ထင်မထားခဲ့ကြ။

@=={======>

သီဟက အိတ်ကပ်ထဲမှ ပီဒီအေလေးကို ထုတ်ပြီး ဆာဗာနှင့်ချိတ်လိုက်သည်။ ဆာဗာရှိ ဟက်ဒစ်ကို စကင်လုပ်ထားသော ရလာဒ်များ တစ်ကြောင်းပြီး တစ်ကြောင်းတက်လာသည်။ အဖြေကတော့ ရှင်းသည်။ အထဲကဒေတာတွေကို တစ်ယောက်ယောက် ဝင်ဟက်ပြီး တွေ့ကရာ ဒလိလုပ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ (ချေးပုံခွေးဟပ်တာမဟုတ် Hack ကိုဆိုလိုသည်)။ ပြန်ဆယ်လို့ရတဲ့ ဒေတာအနည်းအကျဉ်းကလည်း အစီအစဉ်တကျ မဟုတ်။ ဟက်သွားသူက သူ့အိုင်ပီကို ခြေရာဖျောက်ပြီး ပရောက်စီဆာဗာကိုလည်း တစ်ဆင့်ခံသုံးထားသောကြောင့် ခြေရာကောက်ရန် မလွယ်ဘဲ ရှိလေသည်။

ရုတ်တရက် သီဟ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ ကျန်ရှိနေသေးသော ဖိုင်များကို ရက်စွဲအလိုက်စဉ်လိုက်သောအခါ နာမည်ထိပ်များသည် ထူးဆန်းသော စာကြောင်းတစ်ခုကို ဖော်ကျူးနေသည်။

ယင်းကို ဝင်းအင်းဝဖောင့်ဖြင့် ပြန်ရိုက်သောအခါ ဤသို့ရသည်။

‘ဟေ့ရောင် အက်မင်ကြီး ငါအိပ်နေတုန်း ငါ့လုံချည်ကိုဖဲပေါင်ရိုက်ပစ်တာ မှတ်မိသေးလား။ အဲဒီညက ငါ့ကိုခွေးလိုက်ဆွဲလို့ သတင်းစာပတ်ပြီး ထွက်ပြေးခဲ့ရသေးတယ်။ အခု ငါ ပုလင်းနက်ကိုဟက်ပြီး ကလဲ့စားချေလိုက်တာပဲ။
ပုံ

လေရူး’

အဖြေကရှင်းသွားပေပြီ။ အက်မင်က သီဟကိုတစ်လှည့် ကိုမဟာ့ကိုတစ်လှည့် ကြည့်ကာ သွားဖြဲပြလေသည်။ ကိုမဟာက မျက်လုံးကြီးများပြူးကာ အက်မင်ကို တစ်စုံတစ်ခုပြောရန် ကြိုးစားနေသော်လည်း အသံကမထွက်။ အက်မင်က ကိုမဟာ့အကြည့်တွင် ခြောက်ခြားသွားပြီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်လိုက်သည်။

‘ဟဲဟဲ… အလုပ်လေးရှိလို့ ပြန်လိုက်အုံးမယ်။ ပုလင်းနက်ကြီးကို အစကပြန်တင်ရအုံးမယ်လေ။ ဟေ့ရောင် လာစမ်း။’

အက်မင်က ကာတွန်းဖတ်နေသော ဘေဘီပြောင်ကို ကုတ်ကဆွဲ၍ သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်ဖြင့် ထွက်သွားသည်။ သီဟပြန်သွားသည်အထိ ကိုမဟာမှာ မေးရိုးကြီးထောင်လျက် မလှုပ်မယှက်။

နောက်ဆက်တွဲသတင်း။

ချောက်တီးချောက်ချက်မန်ဘာအဖြစ်သို့ နေ့ချင်းညချင်း ရာထူးကျသွားသော လူသန်ကြီး ကိုမဟာနှင့် တီဇက်လင်း၊ ကိုဖိုးယူ၊ ကိုကယ်လ်မွန် အစရှိသော ပလက်တီနမ်မန်ဘာများသည် ဘက်ကပ်မလုပ်သော အက်မင်ကြီးနှင့် ဟက်သွားသော လေရူးကို တွေ့ရာသင်္ချိုင်း တုတ်မဆိုင်းဘဲ ချောင်းရိုက်ရန် ကြံစည်နေကြသည်ဟု ခိုင်လုံသော အတင်းအဖျင်းရပ်ကွက်မှ ကြားသိရပါကြောင်း။

Tags: myanmar planet forum, planet.com.mm, satire

—————————————————

‘ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်..’

အိမ်ဝမှတံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် အိပ်ရာမှ လူးလဲထပြီး စောင်တစ်ထည်ကောက်ပတ်လိုက်သည်။ ဒီလောက်စောစောစီးစီး ဘယ်သူများပါလိမ့်။ အခုမှမနက် ၁၀ နာရီရှိသေး။ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် တံခါးဝတွင် သွားသုံးဆယ့်နှစ်ချောင်းလုံး ပေါ်အောင်ဖြဲထားသော အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

‘ဟဲဟဲ… ဘဲလ်ကိုနှိပ်နေတာကြာပြီ… အသံမမြည်ဘူးထင်တယ်…’

‘ဟုတ်တယ်… ဓာတ်ခဲမလဲနိုင်တာကြာပြီ…’

‘ဒီမလာခင် ဖုန်းဆက်ကြည့်သေးတယ်… မရဘူး…’

‘ဖုန်းဘီလ်မဆောင်နိုင်လို့ ဖုန်းဖြတ်ထားတာ သုံးလ ရှိပြီ…’

‘တစ်အိမ်လုံးလည်းမှောင်မည်းနေတာပဲနော်…’

‘ဒါကတော့မီးပြတ်နေလို့ပါ… နေပါအုံး… အစ်ကိုကြီးက ဘယ်သူလဲ… ဘာကိစ္စလဲ…’

‘အစ်ကိုက ပုလင်းနက်က ချောင်းချောင်းပါ…’

‘သြော်… ကိုချောင်းချောင်းလား… ဘာချောင်းမလို့လဲ…’

‘အကွက်ကောင်းလေးများ တွေ့မလားလို့… အဲလေ… အင်တာနက်မှုခင်းဆိုင်ရာ အလွတ်စုံထောက် ကိုသီဟကို လာရှာတာပါ…’

‘ဟုတ်ကဲ့… ကျွန်တော်ပါပဲ…’

ယခုအခါ ပန်းကန်နက်၊ ပုလင်းနက် အစရှိသော နိုင်ငံတကာအင်တာနက် ဆာဗာကြီးများသည် လုံခြုံစိတ်ချရသော ဝန်ဆောင်မှုများပေးနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် သီဟတစ်ယောက် အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေသည်မှာ အတော်ကြာသွားပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယခုနှစ်အတွင်း ပထမဦးဆုံးပေါ်လာသော အလုပ်ကို နွားငတ်ရေကျလက်ခံရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

—————————————————

စဉ့်ရည်သုတ်ထားသော ပန်ကန်ပြားတစ်ချပ်မှောက်လျက်ရှိသည့် သဏ္ဍာန် ဆောက်လုပ်ထားသော အဆောက်အအုံသည် ပန်းကန်နက်၏ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဌာနချုပ် ဖြစ်သည်။ အစည်းအဝေးခန်းမသို့ သွယ်တန်းထားသည့် စင်္ကြန်လမ်း တစ်လျှောက်တွင် ကိုချောင်းချောင်းက စကားကို အလျင်မပြတ်ပြောလာသည်။

‘ပထမ ပန်းကန်နက်က ဆိုက်တချို့ အဘန်းခံရတယ်… သူတို့လဲ သူတို့လူတွေလုပ်တာ ထင်နေတာ… နောက်တော့ မဟုတ်ဘူး…တဖြည်ဖြည်းနဲ့ အဘန်းခံရတဲ့ဆိုက်တွေ များလာလိုက်တာ… ကျွန်တော်တို့ ပုလင်းနက်ထိ ရောက်လာတယ်… ဘယ်သူလုပ်နေမှန်းလဲမသိဘူး… အခုဆို ပုလင်းနက်က ဖိုရမ်တို့ တီးရှော့တို့တောင် ဝင်မရတော့ဘူး… ယူဇာတွေဆီက ကွန်ပလိန်းတွေလာတော့ ကျွန်တော်တို့လဲ နာမည်ပျက်မှာ စိုးတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဘန်းတာပါလို့ ပြောထားရတယ်… ဖွင့်ပေးထားတဲ့ ဆိုက်တွေကို လာဘန်းနေတဲ့လူကို ဘယ်လိုမှ ခြေရာခံလို့ မရဘူး… ပြန်ဖွင့်လည်းခဏပဲ… ပြန်ပိတ်သွားရော… ကိုသီဟမကယ်ရင် သေဖွယ်သာရှိတော့တယ်…’

ပန်းကန်နက်၏ ဇလုံမေးလ်သည် လွန်စွာနာမည်ကြီးလှသော အလကားမေးလ် ဖြစ်သည်။ အဲအဲ အလကားရသောမေးလ်ဖြစ်သည်။ အသုံးပြုသူတိုင်းကို ၂၀ တီဘီ ပမာဏရှိသော အမောင့်များပေးထားသည်။ နို့ဆီခွက်တော့ခ် မှာမူ လူငယ်ထုကြား ရေပန်းစားလှသည်။ တစ်ကမ္ဘာလုံး ကြိုက်သည့်နေရာ အလကား ဖုန်းခေါ်၍ရသောဟူ၏။ ကွန်နက်ရှင်းစပိမှာကား ယုံချင်ယုံ။ မယုံချင်နေ။ ဒီဗီဒီတစ်ခွေစာ ဆွဲချလျှင် ငါးမိနစ်မျှသာ ကြာ၏။ ယခုမူကား ဘာဆိုဘာမျှ မရတော့ပြီ….။

—————————————————

အစည်းအဝေးခန်းမထဲတွင် ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ဆင်ထားသော ပန်းကန်နက်၊ ပုလင်းနက်နှင့် အခြားသောကုမ္ပဏီများမှ အကြီးအကဲများထိုင်လျက် သူ့ကိုစောင့်မျှော်နေကြသည်။ ပုလင်းနက်မှမော်ဒရေတာ အစ်မကြီးတစ်ယောက်က သူ့ကို ပြာပြာသလဲ ခုံချပေးသည်။ ကိုချောင်းချောင်းက ညီလေး အစ်ကို ဇက်ကြောဆွဲပေးမယ်လေ ဟုလုပ်နေသဖြင့် မနည်းတားထားရသည်။

‘အဟမ်း… အဟမ်း…’

သီဟက စကားပြောရန် လည်ချောင်းရှင်းလိုက်သည်။

‘အစ်ကို… ရော့… ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး…’

ဘေးနားက ဝက်ဘ်ဒီဇိုင်နာ ကောင်မလေးက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးပုလင်း အတင်းလာထိုးပေးနေသဖြင့် ယူထားလိုက်ရသည်။

‘ကျွန်တော်လည်း သိသင့်သလောက် သိပြီးပါပြီ… ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့… အခု ကျွန်တော်စုံစမ်းထောက်လှမ်းမှု စဖို့အတွက် ဒီလပိုင်းအတွင်း ဆာဗာထဲကို ရောက်လာတဲ့ အိုင်ပီရက်ကော့တွေရယ်… အဘန်းခံရတဲ့ဆိုက်တွေရဲ့ လိပ်စာအပြည့်အစုံရယ်… ဆာဗာဒေတာ အင်ခရစ်ပ်ရှင်း စစ်စတမ် ရယ်… ပြီးတော့ ပန်းကန်ဆာဗာရဲ့ အက်ဒမင်အဆက်စ် လည်းလိုချင်ပါတယ်…’

ပန်းကန်နက်မှ လူကြီးတချို့ ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားကြသည်။ ပရိုဂရမ်မာအုပ်စုက ကြိတ်ကြိတ်ကြိတ်ကြိတ်နှင့် ဘာတွေပြောနေကြသည်မသိ။ တော်လေးကြာမှ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့် အော်ပရေတာအစ်ကိုကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာပြီး…

‘စိတ်တော့မရှိပါနဲ့ ကိုသီဟ… ဒါပေမယ့် အိုင်ပီရက်ကော့နဲ့ လိပ်စာတွေကလွဲရင် ကျန်တဲ့ဟာတွေက လုံခြုံရေးပေါ်လစီအရ ပေးလို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်… ဟီးဟီးဟီး…’

ဟု သွားကိုအစွမ်းကုန်ဖြီးလျက် ပြောလေသည်။ သူက မကျေမနပ် ဖြစ်သွားသော်လည်း သွားကိုပြန်ဖြီးပြလျက်…

‘ရပါဒယ်…ရပါဒယ်… ဟဲဟဲဟဲ…’

ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရလေသည်။

—————————————————

အိုင်ပီလိပ်စာတွေနဲ့တော့ ဘာမှလုပ်လို့မရ။ သူတို့ဆာဗာအဆက်စ် မရဘဲနဲ့တော့ ဘယ်လိုမှ အလုပ်မဖြစ်။ ခေါင်းရှုပ်လာစဉ် လူတစ်ယောက်ကို သွားပြီး သတိရလိုက်သည်။

…လေရူး…

…ပရော်ဖက်ဆာ ဦးလေရူး…

သူက ပန်းကန်နက်စတင် တည်ထောင်ကတည်းက အိုးတိုက် ပန်းကန်ဆေး လုပ်လာသူဖြစ်သည်။ အဲအဲ ဦးစီးဦးဆောင် လုပ်လာသူဖြစ်သည်။ ယခု အငြိမ်းစားယူထားသည်မှာ မကြာသေး။ သူ့ဆီမှာ တစ်ခုခု မေးလို့ ရနိုင်ကောင်းသည်။

‘ဟယ်လို…ဦးလေရူး ရှိပါသလား…’

‘ရှိဘူးဂျ…အပြင်သွားတယ်…’

‘အခုပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ…’

‘ကယ်လ်မွန်လေ…ဦးလေရူးရဲ့ တူ…’
‘ဟုတ်လား… ဦးလေရူး ဘယ်သွားလဲ…’

‘ဦးက အနော်တောက်ဖို့ ကယ်လီစမွန်တွားဝယ်နေတယ်…’

‘သြော်…ကယ်လမွန် သွားဝယ်နေတာလား… ဒါနဲ့ ကယ်လီစမွန်… ဦးလေရူးက ဘယ်တော့ ပြန်ရောက်မလဲ…’

‘အနော်က ကယ်လီစမွန် မှုတ်ဘူးဂျ… ကယ်လမွန်… ကယ်လမွန်… ဟင်း မှတ်ထား…’ ဂွပ်’

တစ်ဖက်မှ ဖုန်းချသွားသည်။ မတတ်နိုင်…။ ကိုယ်တိုင်သွားမေးရမည်။

—————————————————

ဦးလေရူးအိမ်ရောက်တော့ သူက မရှိ။ လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်သွားသည်ဟု ဆိုသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို လိုက်သွားတော့ ဟိုဘက်လမ်းက ဂိမ်းဆိုင်မှာ ကောင်တာသွားပစ်တယ်တဲ့။ ဟင် ကလေးကလား။ ဂိမ်းဆိုင်ရောက်တော့ အုပ်စုကောင်းလို့ ဘောလုံးသွားကန်ကြပြီ ဆိုပဲ။ ဘောလုံးကွင်းလိုက်သွားတော့ မောလို့ လက်ဖက်ရည် သွားသောက်တယ်တယ်တဲ့။ ကောင်းရော။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ပြန်ရောက်တော့ စားပွဲထိုးကောင်လေးက ဆီးပြောသည်။

‘ဆရာလဲ ထွက်သွားရော ဦးလေရူးပြန်ရောက်လာတာပဲ… အဟီး…’

‘သူကော…’

‘ခုလေးတင် အိမ်ပြန်သွားပြီ…’

ဦးလေရူးအိမ်ကို လိုက်ရပြန်သည်။ ကားဂိတ်နား အရောက်တွင် ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်ရန် ဟန်ပြင်နေသော ဦးလေရူးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်မိသဖြင့် မနည်းဖမ်းဆွဲထားလိုက်ရသည်။ လာရင်းကိစ္စပြောတော့ မျက်နှာတစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ သိပ်လိုလားပုံမရ။

‘ဘယ်လိုသိမှာလဲကွ… ဖိုင်ယားဝေါကို ကျော်နိုင်တယ်ပဲထား… ပတ်စဝတ်က တစ်ရက်တစ်ကြိမ်ပြောင်းနေတာ…’

‘ဦးမှာဝင်လို့ရတဲ့နည်းတွေရှိမှာပါ…’

ဦးလေရူးက မျက်နှာကိုတင်းပြီး ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။ ရတယ်လေ…။ အကြမ်းနည်း သုံးရတော့မှာပေါ့…။

‘ဒါဆိုလည်း ပြီးရော… နောက်မှ ဖိုရမ်မှာ ဦးနာမည်တပ်ပြီး ပေါက်ကရ ရေးထားတဲ့ တော့ပစ်တက်လာရင် အဆိုးမဆိုနဲ့နော်…’

ဒီတော့မှ အဘိုးကြီးက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ဒီဘက်ပြန်လှည့်လာတော့သည်။ ပြီးတောမှ့ လေသံတိုးတိုးနှင့်…

‘အက်ဒမင် အဆက်စ်ရဖို့ ယူဇာနိမ်းတောင်းရင် ယူဇာနိမ်းလို့ ရိုက်ထည့်… ပတ်စဝတ်တောင်းရင် ပတ်စဝတ် လို့ရိုက်ထည့်…’

ဟု ပြောလေသည်။ အဲ… ဒီလိုကျတော့လည်း အလွယ်သား…။ (၎င်းပတ်စဝတ်ဖြင့် ဟက်ကာများနှောင့်ယှက်ပါက ကျွန်ုပ်၏ ပရောဂ လုံးဝ မပါပါကြောင်း။)

—————————————————

ညသန်းခေါင်ရောက်ပြီဖြစ်သဖြင့် သကြားမုန့်ဖက်ထုပ်သည်၏အသံကို ကြားရချေပြီ။ သီဟကား ကွန်ပျူတာမှ မထနိုင်သေး။ (မီးလာတုန်း နာနာသုံးထားမှ တော်ကာကျမှာ)။ ပန်းကန်နက်၏ စစ်စတမ်ကိုးတွင် လွန်စွာမှထူးဆန်းသော ဒေတာချန်နယ်တစ်ခုကို တွေ့နေရသည်။ ၎င်းဒေတာချန်နယ်ကပင် တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ် ပြန်ကျော့နေရင်း ဆာဗာအတွင်းရှိ ဖိုင်းယားဝေါကို ထိန်းချုပ်ထားသည်။ ၎င်းင်း၏ ပထမဦးဆုံး ဆစ်ဂနယ်မှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။

000000000000000000000000000000000000000000000000000000
000000000000000000000000000000000000111111111110000000
000000000000000000000000000000000000111111111110000000
000000000000000000000000000000000000111100000000000000
000000000000000000000000000000000000111100000000000000
011111111111100111100001111001111001111111111110011110
011111111111100111100001111001111001111111111110011110
011110000000000111100001111001111001111000000000000000
011110000000000111100001111001111001111000000000000000
011110000000000111100001111001111001111000000000000000
011111111111100111111111111001111001111111111110011110
011111111111100111111111111001111001111111111110011110
000000000000000000000001111001111000000000000000000000
000000000000000000000001111001111000000000000000000000
000000000000000000000001111001111000000000000000000000
000000000000000000000001111111111000000000000000000000
000000000000000000000001111111111000000000000000000000
000000000000000000000000000000000000000000000000000000

ငပျင်းဆိုပါကလား။ ဘာအဓိပ္ပါယ်ပါလိမ့်။ ဒါ အင်တာနက်ကို လိုက်ဘမ်းနေတဲ့လူရဲ့ ကိုယ်ပိုင် လိုဂိုပဲဖြစ်ရမယ်။ ဂူဂဲမှာ ငပျင်းလို့ရိုက်ထည့်ပြီး ရှာလိုက်တော့ ငပျင်းဒေါ့ကွမ် ဆိုတာကြီးက ထိပ်ဆုံးက တက်လာသည်။ ဟော တွေ့ပါပြီ။ ပိစိညှောက်တောက် ဝက်ဘ်ဆိုက်လေး။ အတော်တော့စုံသည်။ ဝက်ဘ်မေးလ်လည်း ရသည်။ ချက်လို့လည်းရသည်။ စကားပြောလို့လည်းရသည်။ ငွေပေးရတာတစ်ခုပဲ ရှိသည်။ ဟိုငပျင်းနဲ့ ဒီငပျင်း ငပျင်းချင်းတော့တူနေသည်။

‘ဟားဟားဟား… တော်ပါပေတယ်… ကိုသီဟရယ်… ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ခင်ဗျားထက် ပိုတော်တယ်ဗျ…’
အနောက်က ညောင်နာနာ အသံကြားရသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့ အော်ပရေတာကြီးဖြစ်နေသည်။ ဘာဖြစ်လို့ သူတော်ကြောင်း အသားလွတ်ကြီး လာကြွားနေတာပါလိမ့်။ လောင်းကုတ် အမည်းကြီးနဲ့ ကောင်ဘွိုင်ဦးထုပ် ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားပုံတို့ကို ခြုံကြည့်လိုက်လျှင် ငပေါကြီးနဲ့တူနေသည်။ သူ့ကိုလည်း ဝက်ခုတ်ဓား တစ်လက်ဖြင့် ရွယ်ထားသည်။

‘ဟင် ဒီအချိန်ကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ…’

‘ပန်းကန်ဆာဗာထဲကို ကျုပ်လိုပဲ ခိုးဝင်နေပြီ ဆိုကတည်းက ခင်ဗျားမှန်းသိလို့ ထွက်လာခဲ့တာ… ကြက်ကန်းဆန်အိုးတိုးပြီး ကျုပ်နာမည်ဝှက်ကို ရအောင် ဖော်နိုင်သွားတာကိုး… စိတ်မကောင်းပါဘူး ကိုသီဟရယ်… ခင်ဗျားကို လက်စတုံးပစ်ရတော့မယ်…’

‘လက်စသတ်တော့ ခင်ဗျားက အားလုံးရဲ့ နောက်ကွယ်ကကိုး… ဒါနဲ့ အားအားယားယား ဘာလို့ လိုက်ဘန်းနေရတာလဲ…’

‘အားလုံးကို ဘန်းထားမှ လူတွေက ကျုပ်ရဲ့ဆိုက်ကို ငွေပေးကြည့်ကြမှာပေါ့… ဒီတော့မှ ကျုပ် သူဌေးဖြစ်မှာ…’

‘သြော်… ကောင်းလိုက်တဲ့ သူဌေးဖြစ် ခွေးဖြစ် အကြံ… ဒါနဲ့ စကားမစပ် ဗီလိန်တွေ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာ ဘာဖြစ်လို့ အမြဲခံရတာလဲ… သိလား…’

‘ဟင့်အင်း သိဘူး…’

‘လေကြောရှည်လို့ဗျ… ခင်ဗျားနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်အုံး…’

သူ့နောက်တွင်ရောက်နေသည်ကတော့…

…ဆားပုလင်းစီအမ်…

ဆားပုလင်းစီအမ်က မှိုတက်နေသော ဆေးပေါ့လိပ် အကျိုးကို အားရပါးရဖွာရင်း…

‘ဒီလူ ညကြီးအချိန်မတော် ကုပ်ချောင်းချောင်း လုပ်နေတာတွေ့လို့ လိုက်လာတာဗျ… ကဲ ဉာဏ်များမယ် မကြံနဲ့… လာ လိုက်ခဲ့… အဟွတ်… အဟွတ်…’

ဒီလိုနဲ့ အင်တာနက် လူဆိုးကြီး ငပျင်းတစ်ယောက် ငိုမဲ့မဲ့နှင့် စီအမ်နောက် ပါသွားသည်။ (လွယ်လိုက်တာနော်။ ဖိုက်တင်ခန်းလေးတောင် မပါလိုက်ရဘူး။)

ကဲ အဲသလိုဘန်းရင် အဲသလို ခံရမယ်နော…။ (ဟဲဟဲ စိတ်မဆိုးကြေးနော် ဝတ္ထုပါလို့ ပြောပြီးသား။)

Tags: internet connection in myanmar, myanmar internet, satire